7 Ocak 2013 Pazartesi

Dursam da olduğum yerde gidiyor-muşum gibi. Aslında deli gibi korksam da yanımdakilerin gideceğinden korkmuyor-muşum gibi. Çok şey hissetmeme rağmen hissetmiyor-muşum gibi. Tanıyamıyorum kendimi, bilemiyorum. Bazen de her şey tamam-mış gibi ama değil işte. Her şey -mış gibi. Her şey hala eksik. Yeni bir şeyler ekliyorum, bu sefer belki dolar diyorum ama dolmuyor. Küçük bir parça da olsa hep bir açıklık var ve o açıklık müsait acıları almaya, acıları yaşatmaya. Söylenmemiş şeyler var yaşananları anlatmaya. Biri var, birileri var ve uğraşıyorlar canımı yakmaya. Başarıyorlar. Geliyorlar, sevdiriyorlar, bir şeyleri unutturuyorlar, alıştırıyorlar ve gidiyorlar. Değiştiriyorlar. Hiçbir şey kesin değil, hiçbir şey kalıcı değil. Herkesin ve her şeyin tek bir ortak noktası var. Eninde sonunda beni yıkıyorlar.