Çok uzaksın. Ellerindeki o eski sıcaklık yok, tutamıyorum. Gözlerinin içine bakarak hayat bulamıyorum artık, buna izin vermiyorsun. Artık konuşamıyoruz bile. Sözcükler de öldü aşk gibi. Yan odada olmana rağmen aramızda kilometreler var sanki. Aynı evde yaşayan yabancılara dönüştük. Ne komik değil mi?.. Bir saniye benden ayrı kalamayan sen, hapsediyorsun kendini dört duvara yüzüme bile bakmıyorsun. Bir saniye senden ayrı kalamayan ben şimdi senin yokluğuna alışmaya çalışıyorum. Sana diyemediklerimi satırlara döküyorum. Bir şeylerin değişmesi için yalvarıyorum sürekli Tanrı'ya. Senin uzaklaşmanla kötüleşiyor her şey, elini çektiğin her şey kuruyor. Ben de kuruyorum görmüyorsun, dünden beri ne kadar değiştiğimi fark etmiyorsun. Yarın daha da değişeceğim ve böyle böyle bir gün hiç tanıyamayacağın birine dönüşeceğim. Ve o gün her şey için çok geç olacak. Sen gelsen de tekrar, ben kurumuş olacağım. "Korkma, ben varım" demiştim sana, ben varım sen yoksun. Ne yapacağımı bilemiyorum. Sen yoksun sanki hiç olmamışçasına. Bir rüyayı yaşamışımcasına yoksun. Ne yapacağımı bilemiyorum, sen yoksun...