Midem bulanıyor. Çocukken söylediğim gibi yalan söylemiyorum şuan, korkularımdan midem bulanıyor. Bir insana uzun zaman sonra güvenebilmek beni korkutuyor ve bu yüzden midem bulanıyor işte. Bunlara kaybetme korkusu da eklenince çocukken yaptığım gibi kaçmak istiyorum korkularımın olmadığı bir yere. Ama yapamıyorum. Bir şeyleri berbat etmemek adına çakılıyorum olduğum yere, pişmanlık duymak istemiyorum. Kalbimi bu kadar iyi görebiliyorken onu yine kutulara kitlemek istemiyorum. Ama dedim ya, bir yandan da korkuyorum. Kalbim şimdi hapsolduğu kutulardan çıkmışken ya kırılırsa diye çok korkuyorum. Terk edilme düşüncesi bile yakıyor beni. İnsanlar o kadar kötü ki... Hiçbir şey düşünmeden çekip gidebiliyorlar bazen, birbirleri ardına sıralayabiliyorlar yalanları. Korkuyorum bir yerlerden bir yalan çıkacak diye, kalbim kırılacak diye, bu da acı ile bitecek diye, yanılacağım diye... Midem bulanıyor.