6 Eylül 2012 Perşembe

Akıl Hastahanesindeki Bir Adamın Güncesi 4

Durun! Cenaze var!

Bugün ben öldüm. Zihnim bomboş ve hiçbir şey hissetmiyorum. Konuşamıyorum, yazamıyorum. Bu ölmek değil de ne? Kanatlarını oynatmadan uçan bir kuş gibiyim, öylece duruyorum. O kuş nasıl uçuyorsa ben de sadece nefes alıyorum. Bu değil yaşamak, bu olmamalı. Ne korkularım, ne acılarım, ne kederlerim, ne sevinçlerim var. Yalandan bile gülemiyorum! Buraya geldiğimde hiç değilse iyi rol yapıyordum hayata karşı, kendime karşı şimdi elimden senaryoyu aldılar, ben hiçbir şey yapamıyorum! Öldürdüler beni... Cinayet kurbanıyım artık. Katillerim ise doktorlar ve ilaçlar. Yavaş yavaş zehirlediler beni, zehirliyorlar. Üzerimde deneyler yapıyorlar görmüyor musunuz?! Neden biri çıkıp "dur" demiyor, zevk mi alıyorsunuz öldürülüşümü izlemekten?

Durun! Cenaze var!

Bugün ben öldürüldüm. Yalnızca nefes alma hakkı verdiler bana, ellerim bağlı. Öldürüldüm, tüm düşüncelerim, acılarım, sevinçlerim, kederlerim, korkularım zehirli kanım gibi aktı...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder