25 Eylül 2012 Salı

Ben nasıl böyle oldum?

Aklımdaki tek soru bu uzun zamandır. Eskisi gibi gülen, güldüren, herkese bir şeylerin sonunda güzel olacağını anlatan insan değilim artık. Belki insan bile değilim, insanlıktan çıktım belki beni öldüren düşüncelerimle. Kafamdaki makine durmuyor, çalıştıkça ben ölüyorum. Öldükçe her şey saf oluyor hiç olmadığı kadar. Gülmek, sevinmek gibi eylemler içtenliğini yitiriyor. Gülmek artık alışkanlık oluyor, insanlardan korunmak için maske oluyor. Sadece 4 duvar arasında kendim olabildiğim için çıkmıyorum evimden. Kimsenin yüzünü görmek istemiyorum, biliyorum çünkü bana "nasılsın" diye sorduklarında aslında beni merak etmediklerini. Ne kadar kötü değil mi böyle düşünmek... Herkesten kendini soyutlamak, kaçmak. Sahi, ben nasıl böyle oldum? Yaşadıklarım mı beni böyle yaptı? Bilmiyorum. Sadece acıları ve gerçekleri seçebilen gözlerim gittikçe kör oluyor sanki. "O" geliyor ve bağlıyor gözlerimi. Gelişi makinenin daha hızlı çalışmasını sağlıyor, o beni bitiriyor ve ben ona maruz kalıyorum. Nereye kaçabilirim? Cevapları nerede bulabilirim? Makineyi nasıl yok edebilirim? Duygularımı geri kazanabilir miyim? Kalabalığın içerisinde "ben buradayım!" demeden başımı eğip durabilir miyim? Ben insan olabilir miyim? Bilmiyorum. Bu yazamayan ve sürekli düşünen hallerimden korkuyorum. Burası karanlık ve ben ona maruz kalıyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder