Kimsenin ne hissettiğimi bilmediği günlerdeyim yine. Kapalı kutuyu oynuyorum etrafıma, sahte gülümsemem hep yüzümde. Zaman akıp geçtikçe maske de ağırlaşıyor gittikçe. Kendi içimde yaşadıklarım, adını söyleyemediğim birinin yaşattıkları, sevdiğim adamın yaşattıkları... Zor... Birinin yanımda olup bana sarılacağına inanmıyorum artık, celladına aşık biriyim ben... Ne olursa olsun ondan vazgeçemiyorum. Bulutlara ne zaman elimi değdirecek kadar yaklaştırsam celladım buna izin vermiyor ve beni öldürüyor her defasında.. İnsan yaşarken birden daha fazla ölüyor. Hem de her defasında daha beter bir şekilde.. Her defasında farklı bir cenaze.. Celladım, bu sefer kırmızı güller getir bana.. Çok yakışacaklar baş ucuma..