Kendime söz vermemiş olsaydım eğer şuan ilk sigaraya sarılırdım. Şarkılarıma o kadar güzel eşlik ederdi ki dumanıyla... Sanki yoldaş gibiydi. Ama o da geçiciydi işte. Her şey gibi. Hayat gibi. İnsan bir konuyu nerelerden nerelere taşıyabiliyor değil mi? Bugün benim için anlamsız bir gün. Diğer günlerden çok daha anlamsız hatta. Elimde olsa bugünü atardım takvimden, böyle bir gün olmasına hiç izin vermezdim. Keşke yapabilseydim... Her geçen saniyede siz hiç sol yanınızdan bir şey kaybettiğinizi hissettiniz mi? Umarım hissetmezsiniz, çünkü berbat bir şey bu. Sığınacak hiçbir şeyim yok artık benim. Bunun için sarılıyorum yazmaya ve acılarıma.

17.06.2012

(Bazı yazılar ilk yazıldığı an yayınlanamaz.)