İlaçlar olmadan duramaz olmuştu ayakta. Onu sersemleten şeylere gün geçtikçe daha çok bağlanıyordu. O küçük hapları yutmadan önce bakıyordu onlara uzun uzun, "Bunlar mı saracak yaralarımı?" diyordu onlara ne kadar ihtiyacı olduğunun farkında değilmiş gibi... İlaçlarına bakarken bir gülümseme oluşuyordu yüzünde alaycı ve içten... Neden mi içten diye tanımladım? Çünkü gülümsemeleri acı ve alaycı olmadığında oyunculuğun gerektirdiği gülümsemeyi takınıyordu dudaklarına. Sanki iki ip vardı dudaklarının kıyısında, kaygıları ve korkuları çekiyordu o ipleri yukarıya doğru ve o gülümsüyordu. Anlamsızca... Kendiyle kalabildiğinde kurtulabiliyordu o iplerden. Makyajıyla beraber temizliyordu iplerini. Temizliyordu temizlemesine ama her sabah tekrar makyaj yaptığında iplerini yeniden yerleştiriyordu yerlerine. Asık suratı binlerce sorunun sebebi olacaktı ve onun sorulara cevap verecek takati yoktu. Ara ara kabuk tutan yarası daha da derinleşecekti. Usta bir matematikçi gibi hesaplıyordu olacakları, insanlardan göreceği tepkileri. Ona göre ayarlıyordu iplerinin gerginliğini yada gevşekliğini. Kimse bilmiyordu içinde ne gibi fırtınaların olduğunu, bir oyuncak bebekten farkı yoktu yüzündeki o gülümsemesiyle, fark etmiyorlardı içinde neler yaşadığını. Kimse tanımıyordu onu. Tanıdıkları sadece doktorunun verdiği birkaç küçük beyaz hapla, ipleriyle ve hesaplarıyla yaşamını sürdüren biriydi. Çevresindeki herkesin o daha makyajını temizlemeden unuttuğu biri... Hep gülümsediğinden ve "ben çok iyiyim, hiçbir şey beni yıkamaz" rolünü başarıyla oynadığı için karanlık çöktüğü an hatırlanmıyordu belki kimseye ihtiyacı yokmuş gibi davrandığından... Belki de kimse gözlerine bakmadığından... Gözlerine baksaydı aslında biri hiç ışıltı olmadığını, acıdan kıvrıldığını fark ederdi. Hem fark edilmek istemezdi, hem fark edilmeyi beklerdi. Küçük beyaz ilaçları, ipleri, makyajı, hesapları,  her gün oynamak zorunda olduğu bir rolü ve çelişkilerin olan biriydi. Uzun saçları, ipleri, makyajı ve rolü ile tam bir oyuncak bebekti...