Ya ben her şeyi çok önemsiyorum ya da her şey önemsiz... Ya ben çok nefret doluydum ya da diğer insanlar sevgi... Sanki bir denge yok, orta yok. En azından benim dünyamda... Saçma sapan kahkahalar, saçma sapan sevgi sözcükleri, saçma sapan dertler, saçma sapan yalanlar var. Ve şuan yazdığım gibi saçma sapan yazılarım. Değişmiyor hiçbir şey, değişmeyecek. Çünkü bazıları eğmiş başını önüne kaldırıp bakmıyor. Bazıları at gözlüğü takmış, baksa da görmüyor. Kaldırdım başımı ben, çıkardım gözlüklerimi. Gördüklerim hoş değil belki, ama gerçek... Her şey o kadar tuhaf ki... Tuhaf olduğu kadar komik, komik olduğu kadar acı, acı olduğu kadar gerçek... Acı zaten gerçek. Boşuna dememişler "gerçekler acıdır" diye. Saçma sapan şakalara alet edilen o söz "gerçek". 1.5 aydır o kadar değiştim ki bazen ben bile inanamıyorum kendime ve düşüncelerime. Berbat bir başlangıçla yürümeye başladım ve bir sona yürüyorum, onun da berbat olması muhtemel. Ama korkmuyorum. Yanlışlar yapa yapa, acılara baka baka, saçma sapan kahkahalardan uzaklaşarak gidiyorum ve tek başına... Gözlüklerim arkada, başım dik yürüyorum. Bazen söylediklerim saçma geliyor insanlara, delirdiğimi düşünüyorlar. Delirmiyorum ki... Sadece uzaklaşıyorum saçmalıklardan, siz yalanlarla yaşamayı seçiyorsanız ben ne yapabilirim ki? Anladığıma yada hissettiğime dair rol yapmayı bıraktıysam, içimden geldiği gibi davrandıysam, bomboş bir şeye gülmediysem ve bunların yerine gerçekleri tercih ettiysem deli mi sayılıyorum ben şimdi? Eğer böyle düşünüyorsanız üzülürüm. Ben deli değilim ve deli olmak da istemiyorum çünkü. O kadar akıllı, korkusuz ve farkına varılmayan şeylerin farkında olmayı kim ister ki? Hepiniz öyle tatlı bir uykudasınız ki... Şş, sessiz olun, kimseyi gerçeklere ve deliliğe uyandırmayın. Ben gerçeklere uyandım, siz biraz daha uyuyun burası "acı"...